Coimbrão 3e dag
Aan het eind van de middag regent het! Ongeveer een uur, anderhalf uur lang met behoorlijke buien. Op de terugweg van onze excursie van vandaag naar het klooster van Batalha rijden we langs een plaatsje aan het strand — het is er compleet uitgestorven, ook de horeca is dicht. Als we terug zijn op de camperplaats is het zo goed als droog en gaat de zon weer schijnen. De extreme warmte is voorlopig wel even weg.
De excursie van vandaag gaat naar dat andere beroemde klooster dat hier in de buurt is, de Mosteiro de Batalha, officieel: Mosteiro de Santa Maria da Vitória. Ook werelderfgoed. Het is een dominicaans klooster, gebouwd tussen 1386 en 1517. Pakweg 2 eeuwen later dan dat van Alcobaça. De architectuur is ook gotisch, maar dan in de laatste opvatting. Deze laatgotische stijl wordt ook wel de Manuel stijl genoemd, naar Emanuel I — omdat het tijdens diens regeerperiode tot bloei kwam. De stijl combineert Spaanse, Italiaanse en Vlaamse, Moorse en Indische elementen. In Portugal markeert deze stijl de overgang van de laatgotiek naar de renaissance.
Ook aan de bouw van dit klooster ging een koninklijke belofte vooraf, in dit geval van João I, dat als een bepaalde veldslag gewonnen zou worden, dan…
Van buiten is er weinig sobers meer bij, er zijn veel frutsels en versieringen die in Alcobaça geheel ontbraken. In onze nuchtere ogen is het een beetje protserig, hoewel ook dit complex zeer imposant is.
Veel onderdelen –grafkapellen voor koningen– zijn ‘onvoltooid’, bouwtechnisch staan ze er, maar ze zijn niet gevuld, niet ingericht. Je kunt ze bezoeken maar wij zien er vanaf en houden bij de kloostergangen en wat je van daaruit van het klooster ziet. Er zijn eigenlijk twee kloosters. Het ‘koninklijke’ van Joao met alle versieringen en ornamenten en een veel meer sobere uitvoering bij het klooster van Alfons V zoals op de onderste twee foto’s te zien is.
Er wordt veel verbouwd en gerenoveerd op dit moment — en schoongemaakt, ongeveer de helft van de gevel is ingepakt om gezandstraald te worden. Niet alle ruimten zijn toegankelijk.
We beperken ons tot drie opmerkelijke foto’s van de sala capitular, de kapittelzaal. De zaal zelf is groot en wordt overkoepeld door een zelfdragend gewelf, er is geen pilaar of steunelement in het midden. Unieke prestatie bij zulke afmetingen, gemaakt tussen 1402 en 1438.
Het glas in lood raam is origineel begrijpen we, het stamt uit 1514.
De foto rechtsonder laat het graf van de onbekende soldaat zien — of in dit geval twee onbekende soldaten. Beide zijn er in 1921 begraven ter herinnering aan WO I waarin ook door Portugese soldaten gevochten en gesneuveld is. Van de loopgraven van Vlaanderen tot Mozambique waar de stoffelijke resten vandaan kwamen. We waren er net bij de aflossing van de erewacht.
