Venetië 3e dag

Net als enige jaren geleden met Damian Hirst is er in de stad een aantal tentoonstellingen die in de tijd ongeveer parallel lopen met de biennale maar er geen onderdeel van zijn. Een ervan is een overzichtstentoonstelling van het werk van Marlene Dumas — in Palazzo Grassi.

Niet al haar werk kans ons bekoren, maar ontegenzeglijk is bijna alles wat ze maakt van hoge kwaliteit. Uniek en origineel, al gebruikt ze vaak bestaande bronnen ter inspiratie en, soms, bewerking. De gelegenheid om zo veel werk van haar bij elkaar te zien kunnen we niet voorbij laten gaan, daarom besteden we de dag naast rondkijken in de minder drukke delen van Venetië goeddeels aan het bezoeken van de tentoonstelling in Palazzo Grassi.

We mogen foto’s maken op de tentoonstelling en doen dat ook volop. Een selectie staat hieronder. Sommig werk is seksueel (zeer) expliciet — tegelijkertijd vinden we dat het minst verrassende werk. Misschien is dat omdat onze fantasie hier niet verder reikt dan wat we zien. Dat is anders bij het grootste deel van de collectie. Dat deel is wel verrassend, prikkelend, soms tartend en hier en daar zelfs ronduit verontrustend. Die werken passen goed bij ‘open-end‘ (de titel van de expositie) — ze laten alles aan je verbeelding over…

Het meest rechtse werk — The Painter — is een van de beroemdste van Dumas. Het is een levensgroot portret, geïnspireerd op een foto van haar 5-jarige dochter. Tweede van rechts is een zelfportret onder de titel Drunk. Naast de zelfrelativering van jezelf laten zien in een minder optimale omstandigheid is de vette knipoog naar het andere portret een voorbeeld van de humor van Dumas die je ook op andere plaatsen in haar werk kan zien.

Portretten in alle mogelijke hoedanigheden vormen een belangrijk deel van het oeuvre van Dumas. Er zijn portretten van Great Men, sommige apart geschilderd zoals linksboven het portret van Oscar Wilde en soms ondergebracht in een ‘grid’. Het grid rechts heet Betrayal en bestaat uit op bestaande foto’s gebaseerde portretten, ook van kennissen en vrienden van Dumas.
Linksonder zie je Eden, de toen 2-jarige kleinzoon van Dumas. Let op de ogen van het jongetje — fel en opstandig.

De ogen doen het ook in deze twee werken. Links een soort tweeluik onder de titel See no Evil. Je zou kunnen denken dat het onderste donkere, wat modderige spiegelbeeld van de lichte, op z’n paasbest geklede meisjes symbool staat voor goed en kwaad, maar wat kijken die vrolijk gelede meisjes eng… Het werk rechts heet The Ritual (with Doll). Macabere groep… wat gaan ze doen met die pop, en waarom kijken ze zo naar jou…