Venetië 2e dag

We bezoeken de Biennale Arte 2022. Het motto van deze versie is The Milk of Dreams, de titel van een kinderboek van Leonora Carrington, een Mexicaans surrealistisch schilder die ook dito verhalen maakte. Verhalen waarin alles in alles kan veranderen, die daardoor kunnen vermaken maar ook schrik aanjagen, en afschuw. De curator van deze biennale, Cecilia Alemani, gaf dit motto als leidraad mee voor de kunstenaars die participeren — niet onverwacht in de context geplaatst van de actuele druk op de verhouding tot onszelf, tot anderen, tot de wereld — door technologische ontwikkelingen maar ook met oorlog en pandemie.
231 kunstenaars uit 58 landen doen mee. Er zijn drie hoofdthema’s binnen het overkoepelende motto: the representation of bodies and their metamorphoses, the relationship between individuals and technologies and the connection between bodies and the Earth.
Deze biennale bevat niet alleen nieuw of recent werk. In vijf zogenoemde tijdcapsules worden ook oudere werken getoond, tot aan het begin van de 20e eeuw of incidenteel nog ouder. De relatie met de hoofdthema’s werpt nieuw licht op dit werk.

Zoals elk jaar bezoeken we een aantal onderdelen, zonder de behoefte of ambitie te hebben een volledig beeld te krijgen, of een inzicht in het beste werk. We maken veel foto’s, een aantal staan hieronder om een indruk te geven.

Vandaag beperken we ons tot de Giardini — het hoofdpaviljoen met de feitelijke Milk of Dreams van individuele kunstenaars, en een aantal landenpaviljoens.

Het is prachtig weer en het is ook druk. Veel drukker dan we in andere jaren meemaakten. Er zijn ook relatief veel jonge mensen.

We beginnen in het Belgisch paviljoen dat net als het Nederlandse zo goed als naast het hoofdpaviljoen ligt. Het Nederlands is ‘uitgeleend’ aan Estland dat er niet veel bijzonders van gemaakt heeft.
De Belgische bijdrage maakt ons blij. Op grote beeldschermen worden videoclips getoond van spelende kinderen van over de hele wereld. Er zijn ruim 30 ‘spellen’ gefilmd, met aandacht en liefde, soms letterlijk op de huid van de kinderen. Niet alle spellen zijn onschuldig of waardevrij in politieke of culturele zin. Bijvoorbeeld ‘Haram Football’ is een clip over voetbal zonder bal, gefilmd in Mosul nog maar kort nadat IS daar verdreven was. Onder het afschuwelijke IS bewind was westers voetbal verboden en werden kinderen die voetbal op TV hadden gekeken dood gemaakt.
De filmpjes zijn voor iedereen vrij toegankelijk op een aparte site. Klik hier om ze te bekijken.

Alsof het zo moet zijn lopen we gelijk met een klasje kinderen en een juf het hoofdpaviljoen binnen.
Daar bezoeken we alle zalen en ruimtes. De foto’s staan hieronder zonder toelichting vooralsnog.

Deze drie werken zijn van de Chileense kunstenaar Cecilia Vicuña. De uitgewerkte thema’s hebben verband met de coup tegen Allende en haar daaruit voortvloeiende ballingschap.