Turijn
Een mooie route, hooggebergte, een Noors aantal tunnels waaronder de iconische Fréjus en een bijpassende hoeveelheid creditcard betalingen voor de tol. Dit is de kortste samenvatting van de etappe vandaag.
Na zo’n 480 km landen we in Turijn, op de stadscamping Caio Mario.
We waren hier ook in 2017. Wonderlijk genoeg is er bij de receptie van de camperplaats niets veranderd. Dezelfde mevrouw die nog steeds niets anders dan Italiaans spreekt. Wel – zo blijkt later – is ze nu gewapend met Google Translate. Zelfde systeem met een keycard waar je 10 euro contant borg voor moet betalen. De transactie wordt in een groot boek geschreven en je krijgt een handgeschreven kwitantie. Zelfde onhandige manier om saldo op die kaart te zetten (voor stroom, water, douches e.d.) – dat gaat met een hypermodern apparaat dat zo ingewikkeld is dat de mevrouw van achter haar balie komt om het voor jou te doen. Volgens haar slikt de automaat alleen munten en bankbiljetten, en geen pinbetalingen. Waarschijnlijk is het betaalsysteem nergens op aangesloten, want de opties zitten wel op het apparaat.
Als we de stroompaal proberen blijkt geen van de aansluitingen stroom te geven, ook al hebben we er via de keycard inmiddels 6 euro ingestopt. Een paal aan de overkant van ons vak doet het wel. Met weinig hoop benaderen we toch maar de mevrouw van de receptie. Die komt kordaat meelopen om ons uit te leggen wat we verkeerd doen, maar gelukkig laat ze zich overtuigen dat het echt niet werkt. Communicatie via Google Translate. Na een telefoontje en ruggespraak maakt ze de stroompaal open en constateert dat er een veiligheidsschakelaar is omgeklapt (waarschijnlijk een voorganger die er te grote belasting van heeft gevraagd). Weer aangezet — all systems go. Interessante beveiliging die wel zorgt dat er geen stroom wordt geleverd maar die tegelijkertijd rustig tegoeden laat afwaarderen van de kaarten die er in gestopt worden…