Lappeenranta
Voor we verder rijden naar Zuid-Finland bezoeken we in Savonlinna een paar van de bezienswaardigheden. We vinden Savonlinna een prettige stad, mooi neergelegd op een paar door bruggen verbonden eilanden. Dat het andermaal strak blauw is en zo’n 20C telt er nog eens bij op.
Vanzelfsprekend voegen we de domkathedraal van Savonlinna toe aan de verzameling van door ons bezochte en gefotografeerde kerken in Scandinavië. Het is een neogotische kerk die tussen 1874 en 1878 is gebouwd. En in 1940 in de Winteroorlog met de Russen vrijwel geheel is platgebombardeerd. De kerk die er nu staat is de herbouwde versie uit 1948 waarbij de oorspronkelijke tekeningen zijn gebruikt maar de uitvoering soberder en minder gotisch is gedaan.
Net als in de eerder door ons bezochte steden staan er in Savonlinna bewaarde houten panden die we mooi vinden al zijn sommige niet zo goed onderhouden.
Het topstuk van Savonlinna, als je het zo zou kunnen noemen, is de burcht Olavinlinna. In de naam vind je de heilige Olav weer terug. Het fort staat op een klein eilandje naast de stad en is ouder dan de stad. Het werd gebouwd in 1475 ter verdediging van de toenmalige oostgrens van Zweden. De zeggenschap is nogal eens gewisseld tussen Rusland, Zweden, het Fins groothertogdom (overigens onderdeel van Rusland).
We bezoeken het fort, al zijn we geen liefhebber van militaire verdedingswerken. Overigens is de burcht nu in gebruik als congrescentrum en ten tijde van het operafestival van Savonlinna ook als belangrijkste locatie voor dat festival.
Het eilandje waar de burcht op staat is verbonden met het vasteland door een beweegbare brug op pontons. Soms gaat de doorvaart open, we zien vanaf een nabijgelegen spoorbrug dat de verbonden pontons dan met een noodvaart opzij worden gevaren, kennelijk door motoraandrijving in de buitenste ponton.
De spoorbrug zelf is een foto waard, er ligt een spoor op in dubbele uitvoering, verschillend in breedte voor Russische of West-Europese treinen.
In de middag rijden we naar Lappeenranta voor de eerste van drie etappes die ons in Turku moeten brengen.
De weg gaat door het Finse merengebied in optima forma, dat wil zeggen dat we de meren nu zien zoals in onze romantische verwachting.
De route brengt ons zeer dicht bij de Russische grens, zo dicht dat we even een kijkje gaan nemen. Op een enkele wachttoren na valt er niet veel te zien, we wagen het niet de grens bij Svetogorsk daadwerkelijk over te gaan en keren weer op ons pad terug. Daardoor rijden we langs de waterkrachtcentrale van Imatra in de Imatrankoski waar een verval van 18 meter in de afgedamde rivier voor energieopwekking in turbines zorgt.
Het meer dan manshoge schoepenrad op de foto komt uit de centrale en heeft daar dienst gedaan in een van de turbines van 1936 tot 1989.