Mantova (3)

We vervolgen ons bezoek aan Mantova, vandaag te voet want een van onze fietsen heeft een lekke band. Afwijkende (kleine) maat, dus niet zo maar een reparateur gevonden en zeker niet op zaterdag. Het geeft ons de gelegenheid een foto van de stad te maken die vergeleken kan worden met het beeld uit het schilderij in het verslag van gisteren. Het beeld is goed herkenbaar, maar ons standpunt is duidelijk lager en meer naar links dan dat van de schilder.

De opvallende koepel iets rechts van het midden op de foto is uit midden 18e eeuw en staat dus niet op het schilderij. Het is de Basilica di Sant’ Andrea di Mantova. Gisteren was de basiliek niet open maar vandaag wel — we maken er een paar foto’s. Het is een Renaissance kerk naar ontwerp van Leon Battista Alberti. De bouw begon in 1462, maar het voltooien van de verschillende fasen nam 3 eeuwen in beslag. Toch is men redelijk bij het oorspronkelijke ontwerp gebleven.

Ons hoofddoel vandaag is het Palazzo (del) Te, oorspronkelijk het zomerverblijf van de familie Gonzaga.Tegenwoordig een openbare instelling (Museo Civico) en te bezoeken. Het is begin 16e eeuw ontworpen door Giulio Romano, een leerling van Rafaël. Het gebouwencomplex is niet zo omvangrijk als het Palazzo Ducale maar toch behoorlijk groot, zeker als je de tuinen en binnenplaatsen meerekent.

Het Palazzo Te geld als een voorbeeld van de stijl die “Maniërisme” wordt genoemd. De term is afgeleid van het Italiaanse woord “maniera” dat zo iets als iemands persoonlijke stijl, zijn kenmerk, betekent. Grote voorbeelden van schilderkunst met zo’n persoonlijk stempel zijn de (schilder)werken van Michelangelo en Rafaël. Heel lang heeft de term een negatieve bijklank gehad, men sprak er denigrerend over omdat de klassieke regels omtrent Schoonheid op het gebied van (regel)maat, verhoudingen en orde in vlakverdeling ruim worden geïnterpreteerd. Kunsthistorici hebben het Maniërisme vaak als een overgangsfase tussen Renaissance en Barok gezien. Pas vanaf midden vorige eeuw heeft het een eigen plaats gekregen, ook vanwege het besef dat veel (laat) Renaissance werk eigenlijk al behoorlijk maniëristisch is.
Hoe het ook mag heten, wij verbazen ons over de uitbundige fresco’s, schilderingen met een veelheid aan onderwerpen, druk en overdadig weergegeven met bijzondere toepassingen van perspectief en ook weer di sotto in sù — ook de plafonds zijn druk.

Een enkele zaal is wat rustiger, serener, gedecoreerd.

Op de weg terug vinden we dat het park bij het Palazzo, ondanks de zomerse temperatuur al een herfstige indruk maakt.

We lopen zoveel mogelijk langs de rivier die langs Mantova gaat en er drie meren vormt. Dat is de Mincio die van het Gardameer naar de Po stroomt. Een zijkanaal loopt door de stad en levert onderstaande karakteristieke plaat.