Mantova (2)
Mantova maakt waar wat we ervan verwachtten, zelfs meer dan dat. Al snel besluiten we nog een nacht te blijven zodat we twee dagen hebben om al het moois te bekijken.
We gaan op de fiets naar de stad maar parkeren ze zodra we binnen de muren zijn. De afstanden zijn hier gering en veel straten en pleinen zijn geplaveid met van die vermaledijde kasseien of kleinere keien. Zelfs met lopen is het ongemakkelijk.
Mantova werd van de 14e t/m de 17e eeuw bestuurd door de familie Gonzaga. Misschien kun je beter zeggen dat de stad in bezit was van de familie, die een ware dynastie vormt. Voor Mantova had de gezaghebber steeds de overgeërfde titel van hertog. In het Huis Conzaga komen verder een heilige, 12 kardinalen en 14 bisschoppen voor. Twee leden werden keizerin in het Heilig Roomse Rijk en nog een afstammeling werd koningin van Polen/Litouwen. De laatste drie hertogen gelden als spilziek en onbekwaam en in 1708 komt een eind aan de dynastie en wordt de macht door Oostenrijk overgenomen. Tot die tijd hebben de Conzaga’s hun stempel gedrukt, en hoe.
We komen de stad binnen via een tuin die hoort bij het gigantische Palazzo Ducale. Tot in de 20e eeuw waren er kennelijk nog Conzaga’s die door de stad worden geëerd, gezien de borstbeelden van twee militairen met de naam Conzaga die hun sporen in WO I hebben verdiend.
De stad is niet gepimpt, toch zeer bezienswaardig vinden wij. Op elke straathoek kun je wel 4 foto’s van iets moois maken. De foto-carrousel hieronder geeft een indruk.
De brug op de foto is onderdeel van de weg van de camperplaats naar de oude stad.
Het Palazzo Ducale is als gebouwencomplex erfgoed, maar de zalen (ruim 500!) zelf zijn dat ook. In veel zalen zijn schilderijen en wandtapijten te zien die verbonden zijn met de hertogelijke familie, maar vooral ook fresco’s. Fameus is de Camera degli Sposi dat in het Castello di San Georgio te vinden is — de trouwzaal. Het zijn de fresco’s die het bijzonder maken, gemaakt door Andrea Mantegna tussen 1465 en 1474 en niet alleen de voorstellingen maar ook de gebruikte techniek van trompe l’oeil (gezichtsbedrog) en di sotto in sù (zicht van onderen).
Het fresco dat we al in Wikipedia hadden gezien (zie eerder bericht) bevindt zich in deze zaal, en het is zo’n vorm van gezichtsbedrog omdat het een groot wandkleed moet lijken. Alles is echter geschilderd — Wikipedia had alleen het “echte” wandkleed afgebeeld — zuilen, gordijnrail e.d. zijn gezichtsbedrog.
De di sotto in sù in het plafond is vermakelijk, je kunt je echt bekeken voelen door onder meer de schattige putti‘s (cherubijntjes).
Op het “wandkleed” staan Ludovico Gonzaga en zijn vrouw Barbara van Brandenburg, naast familieleden en hovelingen. Op de andere muur staat in het paneel rechts andermaal Ludovico afgebeeld, die er naar men zegt zijn zoon kardinaal Francesco Gonzaga ontmoet.
In deze en in andere zalen in het Castello zien we nog andere fresco’s.
En andere kunstwerken, variërend van schilderijen, houtsnij- en inlegwerk tot keramiek.
Elders in het Palazzo Ducale zien we werken van Peter Paul Rubens die gedurende enkele jaren hofschilder voor de hertog was. Een ervan is een altaarstuk dat in 1605 door Rubens werd gemaakt. We krijgen een idee van de bizarre historie van dit stuk. Alleen het basisdoek is nog aanwezig, maar met vreemde restauraties en correcties. Dat komt omdat er onderdelen van het meesterwerk zijn losgemaakt (gesneden!) en als aparte werken zijn gestolen. Een deel ervan is weer in Mantova terug. Kort geleden is een reconstructie van het doek gemaakt, dat in een grote zaal als een soort zwart-wit overlay over het altaarstuk zoals het nu is kan worden geschoven. De losse doeken zijn op de juiste plaats gezet.
Na enkele uren in het Palazzo Ducale te hebben doorgebracht zijn we te vol van indrukken om nog meer te kunnen opnemen en zoeken we de uitgang, enigszins tot verontwaardiging van suppoosten want we zouden beslist nog naar deze court moeten of die zalen nog moeten bezoeken… We beloven terug te komen.
Tot slot een werk dat een goed, historisch correct, beeld geeft van Mantova begin 17e eeuw. Het uitvergrote deel hieronder laat zien hoe de stad er toen heeft uitgezien — de skyline is nagenoeg gelijk aan die van nu (al zijn enkele van de torens in restauratie). Het is onderdeel van het schilderij hiernaast van Francesco Borgani dat laat zien hoe Franciscus van Assissi zich wendt tot de heilige moeder en Jezus nadat een pokkenepidemie vreselijk aan het toeslaan is: San Francesco prega la Madonna per la cessazione di un’epidemia
