Barcelona

Het eindpunt, Paral-lel, ligt onderaan Parc de Montjuíc. Met een tot het metronetwerk horende funicular komen we in het Parc, nagenoeg tegenover de Fundació Joan Miró zoals het museum officiieel heet. Het gebouw zelf is prachtig, evenals de gevarieerde collectie werken van Miró. Schilderiijen, tekeningen, grafisch werk, wandkleden en sculpturen, het is er allemaal. In veel werken komen de kenmerkende elementen Sterren, Vogel en Vrouw voor en in ruimere zin organische vormelementen die zijn ontleend aan de natuur (en niet geometrisch zijn). Miró’s stijl wordt wel de biomorfische schilderkunst genoemd. 

Veel van de werken uit de jaren 30 zijn angstig en woedend van aard — niet vreemd in het licht van de dan nog komende barre tijden van Franco en nazi-Duitsland. Later werk toont veel balans, hoewel iemand treffend schreef: ‘Je houdt je adem er bij in, bang dat je het evenwicht verstoort’. 

Wij waren erg gecharmeerd van een later werk, uit 1965, waarvan de (Engelse) titel bijna een gedicht op zichzelf is: ‘The Lark’s Wing, Encircled with Golden Blue, Rejoins the Heart of the Poppy Sleeping on a Diamond-Studded Meadow’. 

Het museum zelf is al een bezoek waard, op de 1e verdieping is een dakterras met mooi zicht op Barcelona.

We nemen weer de funicular en metro terug en stappen uit op Passeig di Gracia. Vanaf daar lopen we naar de Basiliek van de Sagrada Família, het laatste meesterwerk van Gaudí. Onderweg passeren we enkele panden die door Gaudí ontworpen zijn, zoals Casa Batiló en Casa Milà “La Pedrera”.